Natte voeten in Lijiang

9 augustus 2017 - Lijiang, China

IMG_7009Lijiang ligt met 2.500 meter nog eens 500 meter hoger dan Dali. De bergen waar je dan tegenaan kijkt, zijn uitslovers van 5.500 meter (!) met eeuwige sneeuw op de toppen. De praktisch continue bewolking belet ons het uitzicht op de hoogste pieken maar de flarden van wolken tussen de bergen zorgen voor een prachtig schouwspel.

Toch verrassend als je denkt ook echt een onderkomen in Lijiang te hebben geboekt en uitkomt in een gehucht vijf kilometer verderop. Maar niet getreurd; we blijken midden in een populaire attractie gehuisvest te zijn. Een oud stadje (Shuhe) zonder auto's met nauwe straatjes die stuk voor stuk zijn volgestouwd met winkeltjes, restaurantjes en paarden. Elke keer als je denkt alles wel zo'n beetje gefilmd en gefotografeerd te hebben, duikt er weer een nieuw mooi plaatje op en speel je weer de standaard toerist. Het verklaart ook waarom we zoveel bruidjes zien poseren en wat wil je als nieuwbakken echtpaar nou liever dan met de enige westerlingen in de stad op de foto. Ja hoor, de Groentjes krijgen een mooi plekje in het trouwboek.

Voor zover dat kan, zijn hier nog minder Latijnse letters te bekennen en neemt het gebruik van gebarentaal toe. Dat zat er al een beetje aan te komen. In onze bus vanuit Dali vormden we weer eens een westers monopolie en de culinaire nachtmerrie tijdens de rit van twee en half uur kwam uit. Na een half uurtje werd halt gehouden bij een vunzige tussenstop en dan weten wij wat er gaat komen: geurig vlees op stokken en dampende noodles marcheren massaal de bus in en worden luid smakkend verorberd (vaak dragen Chinezen een thermoskannetje heet water mee om op elk moment met dat droge studentenvoer te kunnen mixen). Koptelefoontjes boden hulp en met een rolletje biscuit hebben we nog geprobeerd (tevergeefs) het juiste voorbeeld te geven.

We bezoeken de oude stad van Lijiang: een afgeschermd deel dat op de Werelderfgoedlijst staat. En terecht. Een deel is duidelijk opnieuw (in oude stijl) opgebouwd na een verwoestende brand en een groot deel is nog echt authentiek. Althans, de pandjes en de smalle straatjes. De winkeltjes bieden veelal moderne spulletjes aan en elke winkel kom je naar je gevoel meerdere keren tegen. Maar het blijft leuk om in zo'n doolhof met kanaaltjes, bruggetjes en duizenden lokale toeristen te verdwalen. Wat we zonder moeite dan ook doen.

We schuilen voor de regen in een KFC-vestiging (dat dan weer wel), niet wetende dat deze bui vandaag niet meer gaat stoppen. Sterker nog, elke keer dat we denken dat het toppunt is bereikt, gaat de kraan nog een stukje verder open. Gewapend met paraplus lukt het uiteindelijk met veel pijn en moeite een taxi te krijgen en doorweekt bereiken we ons tijdelijke huis.

We leren snel. De volgende ochtend schaffen we prachtige plastic overschoenen aan en nieuwe regencapes. Maar de weergoden houden zich in vandaag. Dat geeft ons de kans het Black Dragon Pool Park te bezoeken. Hier kun je prachtige plaatjes schieten van klassieke bruggen en tempels met op de achtergrond de monsterberg Jade Dragon Snow Mountain. Een heerlijk geluksmomentje als je na wat rondgewandeld te hebben in het park de bocht om komt en opeens tegen een bizar indrukwekkend bergmassief aankijkt. Pffff, wat zijn we dan toch klein. Er komt rook uit de camera maar dat is kansloos: dit is niet vast te leggen. En terwijl de regen toch weer een rol gaat spelen, doen we een bakkie (koffie en jasmijnthee) in een paviljoen met uitzicht.

We gaan op de gok met een taxi naar de Yufeng tempel. Geen idee of dat echt wat is maar dat zien we dan wel weer. Goed gegokt. Dat ding ligt aan de voet van die Snow Mountain waardoor de weg ernaar toe al prachtig is. Het lukt om onze taxichauffeuse (daar zijn er opvallend veel van hier) uit te leggen op ons te wachten. En dat is wel fijn want we zijn naar ons gevoel in niemandsland en er is verder geen kip. Oh nee, niet waar. Terwijl we door het stille complex wandelen, worden we gestalkt door de enige kip die de tempel rijk is. Bij binnenkomst worden we onthaald met zang en dans door de plaatselijke 80+ club en mogen we even mee doen. Uiteraard tegen een kleine "vrijwillige" bijdrage. De 500 jaar oude Cameliaboom nemen we voor kennisgeving aan en zal, als die in bloei staat, ongetwijfeld busladingen toeristen lokken. Maar nu niet. We genieten van de stilte, de plek en het zelf meegebrachte stokbroodje met jam. We verdenken de kip er van dat ze alle tempelkatten op ons af heeft gestuurd...

Foto’s

4 Reacties

  1. Adrie Ruurs:
    9 augustus 2017
    Weer mooi geschreven Steef!!
  2. Robert:
    9 augustus 2017
    Wat een geweldig verhaal weer!
  3. Daan B:
    9 augustus 2017
    Prachtig verhaal weer!En mooie foto's!
    Oooo en dat eten
  4. Trudy.groenendaal.:
    10 augustus 2017
    Is weer smullen , dit blijf je lezen, wat fijn dat je gewend raakt om iets te eten mee te nemen . Misschien vinden die lui een broodje jam ook lekker. . Het is weer pracht en praal . Fantastisch, xxx