Zen in Shangrila

YES! Het hoogste doel is bereikt. In letterlijke zin op deze machtige trip. We staan bovenop de Shi Ka Mountain in Shangrila. Een van de acht heilige bergen in dit Tibetaanse landschap en de hoogtemeter geeft 4.500 meter aan. We hebben dikke jassen gehuurd en een zuurstofcilinder want we staan immers op de uitlopers van de Himalaya. Zonder hadden we het waarschijnlijk ook wel gered maar we laten ons graag meeslepen in de gekte. De wind en regen tijdens de laatste 100 meter die te voet moet worden beklommen, is alleen voor de allergeksten. Al is het alleen maar omdat je het niet voor het uitzicht hoeft te doen: één grote witte muur van bewolking. De pret en voldoening zijn er niet minder om. Dit is iets dat je graag wilt kunnen afvinken. Check!

Het is sowieso lastig om niet happy te zijn in dit oord. We bivakkeren ook hier in het autovrije oude deel van de stad waar je wederom met gemak kunt verdwalen. Dat is niet erg. Los van de vele winkeltjes kun je je vergapen aan de pure houten bouwsels met gedetailleerde bewerkingen en misschien omdat de lucht hier op 3.200 meter wat ijler is, komt alles ook gemoedelijker en vriendelijker over. Het mooie hotel draagt ook bij aan de feestvreugde. De kamers bieden uitzicht op het blinkende gouden Prayer Wheel (waar we zelf natuurlijk ook een slinger aan geven) en de Da Gui Shang tempel (waar we wierookstokjes ontbranden). Eindelijk hoeven we zelf 's morgens niet op zoek naar voedsel en genieten we van een geserveerd ontbijt (noodle soep met toast, jam en koffie). 

Over de klim naar deze hoogte vanuit Lijiang hebben we zo'n beetje de hele vorige gedag gedaan. Deze keer met een eigen auto met chauffeur zodat we onderweg nog halt kunnen houden bij de Tiger Leaping Corge. Eén of ander flutverhaal over een mythische tijger die op een bepaald punt in een kloof een brede rivier over spring en de naam van deze attractie verklaart. Die rivier zelf blijkt niet zo flut te zijn. Alle boeddha's op een stokje: wat een geweld dendert er door die kloof heen. We hadden niet verwacht zo dichtbij te mogen komen maar na een flink aantal treden naar beneden buldert een immense watermassa rakelings langs je heen. Je vraagt je af hoe je de schoonheid van die kloof, die hoge bergen, die wolken die er omheen cirkelen én die hysterisch dansende rivier op één plaat vastgelegd krijgt. Das lastig. Knoppie ingedrukt houden en alles maar zo goed mogelijk op die harde schijf tussen de eigen oren opslaan.

Naar beneden is makkelijk; omhoog vergt toch altijd weer net iets meer. Je merkt echt dat je steeds verder van zeeniveau af gaat en helemaal in Shangrila zelf is het na een paar treden omhoog noodzaak om even op adem te komen. We houden het na ons bezoek aan de heilige berg daarom ook rustig en slenteren nog wat door de houten lampionstraatjes om met onze beste onderhandelingstechnieken zogenaamde eigen fabrikaat kleding (die je in iedere winkel terugvindt) aan te schaffen.

We sluiten de laatste avond in het "echte" China af met een typisch lokaal gerecht (een Yak-steak met een Yak-bier) gecombineerd met een wat meer Westerse lekkernij (Franse raclette met een witte Sauvignon Blanc). Het culinaire hoogtepunt na ruim drie weken China. Tja, iemand moet die twee culturen toch bij elkaar brengen.