De krenten van Peking

Goed, laten we daar maar gewoon eerlijk in zijn: Peking is een vieze oude verpauperde stad. Onze fietsgids Matthijs (student Chinalogie of zoiets) had dat antwoord niet direct verwacht toen hij vroeg wat onze eerste indrukken waren maar ja, we zijn graag duidelijk he.

Dat heeft overigens niets te maken met dé Chinees. Geen rochels waar je doorheen moet slalommen of boerende hangjongeren. We hebben ons ook geen enkel moment onveilig gevoeld. Keurige mensjes (want ze zijn natuurlijk niet heel groot he) die net als bij ons een iPhone of Samsung aan het einde van hun arm hebben groeien en hun dagelijkse ding doen. Het zijn meer de groezelige geuren die je altijd inhalen, de ontelbare mini-vuilnisbeltjes die makkelijk verward kunnen worden met de neurotische dwang om vooral niets weg te gooien en het absolute gebrek aan schoonheid van gebouwen. De typische en prachtige tempels en paleizen tellen wat dat laatste betreft niet mee; die stammen nog uit een keizerrijk dat zichzelf ontwikkeld mocht noemen toen ze in de rest van de wereld niet veel verder kwamen dan wat onsamenhangend gebrul en gelal. En ze doen er goed aan die tastbare historie in ere te houden en te blijven showen want architectonisch (om er maar even een mooie kreet in te gooien) is er verder Niks. Inderdaad, met een hoofdletter N.

Je moet je in deze stad dus vooral niet proberen thuis te voelen; dat werkt niet. Je moet je zelf zien als een soort ramptoerist die weet dat ie snel weer weg gaat en de heerlijke krenten uit de ietwat beschimmelde pap haalt. Kun je dat, dan zijn die krenten alles waard. Een Tempel van de Hemel (alleen die naam al), middenin in een strak groen park waar ook gestijldanst wordt, een verboden stad die wij alleen van de buitenkant bewonderd hebben (het was gewoon te druk), een gigantisch Plein van de Hemelse vrede (ze zijn echt goed in pakkende namen) waar een paar demonstrerende studenten niet eens zouden opvallen en een Drumtower en Belltower die een klein plein omzomen waar op knappe wijze Shuttle-voetbal gespeeld wordt (lastiger dan je denkt). En laten we die fantastisch lekkere Pekingeend bij het culinaire prijswinnende Dadong (incl. een spontane les hoe je zoiets moet eten) ook maar als krent beschouwen.

Met Matthijs zijn we op de fiets door die beschimmelde pap gereden die met iedere bocht en met elk bijpassend verhaal fascinerender werd. Kleine straatjes van honderden jaren oud (Hutongs) met nog kleinere huisjes die met gemak door  complete families worden bewoond (want de familie is nog steeds heilig hier). Overal bezigheid, overal handel en overal krioelt het. Dit is het!, denk je als je er doorheen trappert. En hoewel je je neus even dicht moet houden bij de volgende bocht bekruipt je een heerlijk gelukzalig gevoel.

De muur hoort niet thuis in dit rijtje. Dat gevaarte is met 8.000km te lang om bij een bepaalde stad te horen en je moet sowieso anderhalf uur rijden om er te komen. Onze privé chauffeur Miles doet het zelfs nog iets sneller zodat we al om half 8 (ja, 's morgens) voor de ingang staan. Vóór de grote meute maar mét een bak hemelwater en bijhorend gedonder. We lopen praktisch alleen op het wereldwonder en klimmen en klauteren over steile trappen naar uitkijktorens en wachtposten. Die hoogspanningsmast is een beetje jammer maar die poetsen we later op de foto's wel weg. Terwijl de muur volledig verdwijnt in de mist nemen wij de kabelbaan terug naar beneden (de rodelbaan was door de regenval helaas afgesloten).

Het hakt er in. Nog voordat we Peking weer aantikken, dommelen we weg in de auto. We zitten stuk. Veel indrukken, veel geacclimatiseer, veel meegebracht snot en veel jetlag. We slepen ons met het laatste tegoed op de plaatselijke OV-kaart naar het centrum en zien op deze zondag veel lokale toeristen. Heel veel. Peking als ultiem uitje voor hardwerkende mensen die nog steeds vreemd opkijken van lange bezoekers uit een ver en onbekend land. En zo blijft dat een beetje hangen: die 22 miljoen mensen ploeteren van dag tot dag en dat kost al energie genoeg. Om het voortuintje dan ook nog te moeten gaan opruimen... En ja, alles buiten China kan alleen maar slechter zijn. Er is toch wel iets meer nodig dan een olympische spelen om voortaan als Beijing (wat uiteraard veel mooier klinkt dan Peking) door het leven te gaan. Op naar de volgende halte. Eens zien of de naam Shanghai wel past bij deze grootste stad van China.