Brandend Shanghai

Shanghai na Peking voelt als een verademing. Al voordat je de metro uit bent en daglicht gezien hebt, kun je je voorstellen dat ze in deze stad gezellig op terrasjes zitten en onder het genot van een toastje en rijstwijntje de laatste notulen van het politbureau doorpraten. Onzin natuurlijk; ze kennen hier geen toast. En hoewel het met 42 graden geen ideaal terrasweer is, wijst verder ook niets op dergelijk vermaak.

Sterker nog, in de 3e metropool van de wereld gaat om 23:00 uur de stekker uit de metro. Daar sta je dan met je keurig gekochte kaartje; veroordeeld tot een taxichauffeur met humeur nul die alleen Chinese hiërogliefen herkent en als een aangebrande dumpling door het best wel rustige verkeer slalomt.

Zelfs de grootste attractie van Shanghai houdt rekening met de voorgeschreven bedtijden: de skyline van Shanghai met haar explosie van licht waar miljoenen bezoekers zich vergapen, is aangesloten op een tijdschakelaar. We hadden al sterk het idee dat ergens het licht uit ging toen wij om 22:00 uur de Bund (zo heet die lichtshow) op 100 meter waren genaderd.

Geeft niks. Uitzicht was nog steeds mooi en lichtjes zat op de volgende plaats van bestemming: Disneyland. Altijd een dag van hard werken en deze keer in extreme vorm. Door de immense hitte, afgewisseld met aicro-vluchtplekken, beland je in een continue emotionele achtbaan van "dobbel op met je achterlijke dwergen" tot "fantastisch, ik wil nog een keer". Dat zoveel mensen vrijwillig geld neerleggen om massaal opgesloten te worden in een magnetron met drie glijbanen en een draaimolen moet heerlijk voer voor psychologen zijn. Respect voor de Chinees (ga ik even vanuit) in Winnie-de-Poe-pak die met (onder andere) klotsende oksels zijn danspasjes uitvoert. Voor een boevenprijs schaffen we twee parasolletjes aan zodat we als enige westerlingen niet meer opvallen in de menigte. Helaas geeft onze allochtonenstatus geen voorrang en zijn ook wij veroordeeld tot lange wachtrijen. Na negen uur en zes attracties (de cheesecake en het vuurwerk niet meegerekend) taaien we plakkerig af naar de koelkastmetro waar we het niet nog eens kunnen opbrengen om onze vrienden te leren hoe je een potje met vet op de tafel zet.

We slapen uit. Eindelijk. Tot 10:00 uur. En pas om 12:00 uur proberen we nog wat mee te pikken van de stad voordat we beginnen aan een laaaaaange treinreis. Dat Shanghai meer te bieden heeft, hadden we al afgelezen aan de mensen. De straten en gebouwen maken meer indruk (grappig dat die Engelse en Franse invloeden echt zichtbaar zijn) maar tegelijkertijd komt het vaak over als één grote betonbak. Keerzijde van het groot zijn waarschijnlijk. Dan maar iets kleiner. En iets koeler graag.