Kuitenbijten in Zhangjiajie

Waarom maak je een 430 meter lange brug van glas op 300 meter hoogte? Omdat het kan. Een andere reden is er niet en eigenlijk is dat ook niet nodig. Tienduizenden enthousiastelingen per dag vinden dat ook en komen dit gevaarte van heinde en verre (maar wel allemaal met een Chinees paspoort) bezoeken.

Het is een belevenis om met (verplichte) slofjes om je schoenen over de doorzichtige platen te schuifelen. Instinctief loop je voorzichtiger bij elk paneel van glas (zoals je ook niet kunt niezen met je ogen open) en ook de stoere sprongen omhoog voor de foto zijn wat minder stoer dan normaal. Het uitzicht vanaf de brug is prachtig en we maken met onze potje-met-vet-medley veel vrienden die met ons (nou ja, vooral met Myrth en Rijk) een selfie willen voor boven de Chinese schoorsteenmantel.

Maar aan alle leuke dingen komt een eind. Na een half uurtje spelen het bruggetje weer af, terug naar de taxi en met gierende banden naar het zwembad. Dachten we. Het blijft immers 37 graden. A la, gezwommen hebben we maar ruim drie uur in ons eigen zweet. Chinezen zien het namelijk niet zo zitten als je door de ingang weer naar buiten wil (dat hadden we in Peking bij de Verboden Stad al ervaren). De enige mogelijkheid was ons mee te laten voeren met de gele meute op een 8 kilometer lang pad naar beneden (voornamelijk trappen) door het Grand Canyon park. Vonden we écht hartstikke mooi toen we later de beelden terug zagen.

De kuiten hebben het zwaar gehad en krijgen de rest van de dag rust. We hebben voedsel nodig en dat is in dit oord niet makkelijk ('s morgens niet en 's avonds niet). Het ontbreekt niet aan eettentjes maar je hebt Chinees eten en Chinees eten. Laat ik het zo zeggen: als de haan, de eend, het konijn en de kikkers op de menukaart je bij de ingang vanuit hun kleine hokje aankijken, is het misschien wel vers maar toch... We vertrouwen op Trip Advisor en passen de "kijk-op-de-tafel-van-de-buren" tactiek toe. Wat er op zijn tafel lekker uit ziet, moet hij even aankruisen op onze kaart. Redelijke score: volle prachtige tafel en slechts twee gerechten waar we ons niet aan wagen.

Tijd voor de volgende kuitenbijter: het National Forest Park. Gelukkig mag de fotocamera hier wel mee. En die heeft zijn best gedaan. Ontelbare zandstenen pilaren van honderden meters hoog begroeid met dennenbomen. Onwerkelijk en daarom zo mooi. Ook hier is de weg omhoog in de gondel een eitje (uiteraard wel met subtropische temperaturen) en is de weg naar beneden één lange trap met ongelijke treden en adembenemende (letterlijk en figuurlijk) uitkijkpunten. Waar de glazen brug nog op een 1 mei viering leek, is het hier ongelofelijk rustig; praktisch geen Chinees te bekennen. Moe maar voldaan komen we beneden.

De honger konden we vandaag bij te top overigens al snel stillen want (chique is het niet) tussen al dat prachtige groen prijkt een grote gele "big M". 's Avonds negeren we de restaurants, beproeven ons geluk in de supermarkt en schuiven aan bij het zeer lokale Chez Biekje.

Tijd voor het volgende oord. Heerlijke bedden en prima kamers maar toeteren is volksport nummer 1 (dag en nacht) en dat is slecht voor de nachtrust.